مهمان نوازی ایرانی را به عنوان میراث معنوی ثبت کنیم

یکشنبه ۹ تیر ۱۳۹۲

در آخرین دیداری (در سوم تیر ۱۳۹۲) که با استاد “منوچهر ستوده” داشتیم، از ایشان پرسیدم: “آیا فکر می کنید مهمان نوازی ایرانی رو زوال می رود؟” ایشان با صدای رسا جواب دادند: “بی تردید همین گونه است.” و اضافه کردند مهمان نوازی که ایشان در ایرانیان سراغ داشتند امروزه دیگر یافت نمی شود.

بنده از جواب ایشان تعجب نکردم اما مصمم شدم که بعد از اتمام پروژه نکوداشت برای استاد و تحت عنوان “بنیاد ستوده” پروژه ثبت “میراث معنوی مهمان نوازی ایرانیان” را در دستور کارهایم قرار دهم.

یکی از فعالیت هایی که برای زنده سازی آداب و رسوم مهمان نوازی می توان انجام داد، یافتن مطالبی است که در سفرنامه ها، خاطرات و کتاب ها در این رابطه وجود دارد. به طور مثال در صفحه ۱۶ کتاب “البرز کوه” که توسط استاد “منوچهر ستوده” به نگارش درآمده است، به جملات زیر برمی خوریم:

“… به طرف کهنه ده (کانه ده) و آزاد بر رو آوردیم. در آزاد بر شب را ماندیم و مهمان کدخدا اسدالله شدیم. این مرد خدا، تمام شب را صرف ما کرد. چاک گیوه های پاره ی ما را دوخت، بند ساک های پاره شده ی ما را تعمیر کرد، و حلقه ی آهنی به ته هر یک از چوبدست های ما کوبید و ما را مرد راه کرد و سفارش کرد در گراب به منزل ملا ایوب گرابی برویم.”

شاید حق با استاد باشد. نوع مهمان نوازی که در جملات بالا به ان اشاره شده، ممکن است دیگر یافت نشود. اما دقیقا به همین دلیل ما باید آداب و رسوم و رفتارهای مهمان نوازی ایرانیان را ثبت کنیم.

این پروژه به زودی شروع خواهد شد و مثل همیشه نیازمند یاری در بخش پژوهشی این موضوع هستیم.

نوشتار از: آرش نورآقایی